Hieronder vind je een aantal meningen van mijn gelezen boeken.

Onder de overige submappen zijn deze boeken verder uitgewerkt.  

​

Mening Disconnect

Juultje van Nieuwenhof

​

Wat mij opgevallen was, is dat het karakter en de betrokkenheid van Thijs niet helemaal goed uitgedacht was. We weten waarom hij er mee instemde om de sleutel van zijn vader te gebruiken op de vriendengroep op te sluiten. Sam had namelijk gezegd dat zijn vriendin Jasmijn dan waarschijnlijk wel zou opbiechten wat er nu precies met haar aan de hand was. Omdat dit erg knaagde aan Thijs vond hij het een goed plan, hij had natuurlijk ook niet verwacht dat Sam psychisch gestoord zou zijn. Maar wat een beetje raar is, is waarom hij zolang wachtte voor hij eruit wilde terwijl hij enorm ziek was. Hij had al eerder kunnen zeggen dat hij de sleutel had of dat het idee van hem en Sam kwam. En wat had Sam met Thijs gedaan als hij nog wel leefde, want Thijs was de enige die geen echt groot geheim had en Sam was daar om hen te straffen die geheimen hadden. Hier vinden we dat de schrijfster niet helemaal de personage en zijn betrokkenheid bij het verhaal goed heeft uitgedacht.

 

Ik heb niet echt iets geleerd van het boek, De boodschap van het boek is dat mensen niet altijd zijn zoals ze zich voordoen. Maar vooral was het een leuk en ontspannend boek om te lezen., het was gewoon een leuk ontspannend boek. Ik zou het zeker aan klasgenoten aanraden om dit boek te lezen. Zeker voor diegene die niet zo van lezen houden is dit boek zeer geschikt. Geen zware kost maar gewoon een spannend verhaal waar je zeven vrienden volgt die opgesloten zitten in een kelder en waar langzaam maar zeker de vrienden niet zo hecht blijken als je zou denken. Door elk hoofdstuk een ander personages aan het woord te laten, blijft het boek boeien en wordt het niet saai of langdradig. Ook blijft daardoor de mysterie van wie is het en wie kun je nog vertrouwen aanwezig. Over het einde is goed nagedacht, als je het boek terug zou lezen zou je hier subtiele aanwijzingen over kunnen vinden. Omdat het einde niet even afgeraffeld is of onlogisch houd je op het eind een goed gevoel over van het boek.

Dus samengevat is Disconnect een boek dat makkelijk leest, spanning heeft en er voor zorgt dat lezen voor iedereen leuk is.

 

 Mening Het Gouden Ei

Tim Krabbé

Met dunne boekjes kan het twee kanten op of de schrijver weet ondanks dat het een kort verhaal is er toch een leuk en spannend verhaal van te maken. Of, wat in de meeste gevallen is met een dun boekje dat er zo snel over alle gebeurtenissen en personages heen geschreven wordt dat het boek niet spannend of interessant meer is. Ik vind dat Tim Krabbe met het boekje het gouden ei een spannend boekje heeft geschreven. Ondanks dat het uit 1984 komt had het makkelijk op dit moment geschreven kunnen zijn. De personages zijn niet heel erg beschreven maar omdat de schrijver de dader zijn gedachte en karakter wel goed heeft neergeschreven maakt het voor de rest niet uit. Ik vond het een erg spannend en origineel boekje. En in dit geval vond ik het ook prettig dat het een dun boekje was. Waar ik wel een beetje moeite mee had was de volgorde van de hoofdstukken. Ik had elke keer nadat ik een nieuw hoofdstuk begonnen was even moeite om te bepalen waar ik nu zat in het verhaal. Maar na een aantal bladzijde zat ik al weer snel in het verhaal. Ik zal het boekje zeker aanraden om te lezen. 

​

Mening Het Diner

Herman Koch

Ik vind het heel moeilijk om nou echt te zeggen wat ik van dit boek vond. Ik vond het niet spectaculair maar ik vond het zeker geen slecht boek. Allereerst vond ik de manier waarop het verhaal opgebouwd werd door middel van een vijf gangen diner erg goed en origineel gevonden. Er zijn een aantal dingen die ik niet prettig vond in dit boek. Dat waren de flashbacks die er in voor kwamen. Deze waren zo lang dat ik helemaal uit het verhaal raakte. ook stoorde ik mij aan de personages. Ik vond de meeste van de personages onsympathiek. En als ik lees wil ik me graag kunnen inleven in een personage, dat had ik bij dit boek niet. Het verhaal van het boek is wel actueel en realistisch en dat vind ik dan weer wel fijn. Ook vond ik het prettig dat er korte duidelijke en niet al te moeilijke woorden / zinnen geschreven zijn. Zal ik het boek aanraden? Ja, als je voor school een boek moet lezen. Maar ik zou het niet aanraden om dit boek puur voor ontspanning te lezen daar vond ik het niet spannend genoeg voor. 

​

 

Mening Schaduwzusters

Simone van der Vlugt

 recensievorm

​

“Opeens heeft hij een mes. Het flitsende gebaar waarmee hij het tevoorschijn trekt komt zo onverwacht dat de schrik me verlamt en vervolgens in golven door mijn lichaam pulseert. Ik probeer iets te zeggen maar het geluid sterft weg in mijn keel.”

​

Dit zijn de eerste regels van het boek die je direct het verhaal in trekken en dit is vervolgens gelijk een voorbode van wat de lezer kan verwachten bij dit boek.

Schaduwzusters is, na de Reünie, dat in 2004 uitgegeven is, de tweede thriller van de Nederlandse schrijfster, Simone van der Vlucht.

 

In dit boek komen actuele onderwerpen als multiculturele samenleving, “Zwarte scholen”, Jaloezie, bedreigingen, veiligheid en moord aan bod.

 

Het boek heeft twee verhaallijnen die elkaar aanvullen. Allereerst leest de lezer met Marjolein mee. Marjolein is lerares op een “zwarte” school  in Rotterdam. Marjolein is een lerares die meer energie steekt in haar leerlingen dan menig andere collega, ondanks dat collega’s, familie en vrienden vinden dat ze haar tijd verspilt om ongemotiveerde leerlingen enthousiast te krijgen en ze te laten slagen door het beste uit zichzelf te halen.

Op een dag wordt ze bedreigd met een mes door Bilal, een leerling uit haar klas. Vanaf dat moment gaat Marjolein zich onzekerder voelen. Ze vraagt zichzelf af of ze aangifte moet doen of niet. Ze staat onder druk van haar collega’s die aangeven dat het al niet zo goed gaat met de school. Terwijl Marjolein in dubio staat wordt ze steeds vaker bedreigd.

 

De tweede verhaallijn gaat over Marlieke, Marlieke is de tweelingzus van Marjolein “de schaduwzuster”  hoewel die twee een goede band hebben, voelt Marlieke zich toch in de schaduw van haar zus Marjolein staan.

De twee verhaallijnen weet Simone van der Vlugt goed neer te zetten. Ze zijn een aanvulling op elkaar en omdat je als lezer het verhaal vanuit verschillende perspectieven beleeft krijg je als lezer veel informatie over wat de personages denken en voelen. De afwisseling van de verhaallijnen zorgt voor spanning en zorgt ervoor dat je als lezer de zoektocht naar de dader kunt volgen.

 

Al vroeg in het boek is bekend wat er met Marjolein gebeurt, wie als lezer denkt dat het daarna zo klaar als een klontje is heeft het mis. Als lezer word je steeds op het verkeerde been gebracht. Niets is zeker en Simone van der Vlugt weet tot het laatste hoofdstuk de spanning erin te houden. En in de tussentijd kruip je als lezer in het personage, en vraag je jezelf af wat jij in deze situatie zou doen.

 

Schaduwzusters valt onder de literaire thrillers, toch hoef je geen onderliggende boodschappen te zoeken in het boek. Zoals Simone van der Vlugt zelf zegt dat het literaire staat voor de goed uitgewerkte personages, maar bovenal is het een thriller. En ze weet de spanning vast te houden.  Dit komt grotendeels omdat pas op het laatst duidelijk wordt wie de dader is en er gaandeweg het boek meer personages een motief hadden. Als lezer moet je wel verder lezen. Schaduwzusters is een boek dat je meteen grijpt en niet meer loslaat.

​

Mening Morgen ben ik weer thuis

Simone van der Vlugt

​

Ik heb voor dit boek gekozen omdat we voor het maken van een tijdschrift dat over Simone van de Vlugt ging een tweede boek van van haar moeten lezen. Ik had erg hoge verwachtingen van dit boek omdat ik schaduwzusters van Simone van der Vlugt een erg leuk en spannend boek vond.  

Echter kwamen deze verwachtingen helemaal niet uit. de opbouw van het verhaal is vrijwel hetzelfde het heeft twee verhaallijnen. In dit geval die van Britt en van rechercheur Lois. de verhaallijnen vullen elkaar net als bij schaduwzusters goed aan. Er kwamen nagenoeg geen flashbacks in voor. Maar anders dan bij schaduwzusters was dit boek helemaal niet spannend. Al vroeg in het verhaal werd bekend wie de dader was en het eind was ook niet echt heel verrassend of spannend. Ik zou dit boek niet aanraden om te lezen. Ik denk dat er veel leukere boeken van Simone van der Vlugt zijn om te lezen.

​

Mening Een goede dag voor de ezel

Tim krabbé

​

Een goede dag voor de ezel is een dun boekje geschreven door Tim Krabbe. Ik vond de twee verhaallijnen in het begin een beetje verwarrend. Het was voor mij niet echt duidelijk dat het om twee verhaallijnen ging. Het begin van het tweede hoofdstuk heb ik hierdoor een paar keer terug moeten lezen, voordat ik precies doorhad hoe het verhaal in elkaar zat. Vanaf het moment dat ik doorhad dat dit hoofdstuk vanuit het perspectief van een ander persoon werd verteld, heb ik voor mijzelf even genoteerd wie wie was. Vanaf dat moment kwam ik wel goed in het verhaal. De woordkeuze die de schrijver (Tim Krabbe) gebruikt is niet ingewikkeld en ik vind het prettig dat het verhaal chronologisch is opgebouwd. De onverwachte wending in dit boek vond ik toch wel dat Mischa de jongen doodschoot. Toeval speelt in dit boek een grote rol en ik vind dat Tim Krabbe dit goed heeft neergezet. Hoe anders zouden alle levens zijn als Mischa  (toevallig) niet samen met Esther en Bart in de bus had gezeten. En hoe anders zou het leven zijn van Mischa en Esther, na de moord, als zij elkaar niet in Sydney hadden ontmoet. Het leuke vind ik hieraan dat je leven een hele andere wending kan hebben als je net één minuut eerder vertrokken zou zijn of net datgene niet gezegd zou hebben.

 

Voordat ik begon met het lezen van dit boekje had ik een spannender verhaal verwacht, een soort whodunit, maar dat is dit boekje zeker niet. Dit verhaal gaat meer over een "morele" dilemma waarvoor iemand kan komen te staan. Het leuke van dit verhaal is dat je als lezer ook in dubio komt, is het Bart zijn verdiende loon? Of is Mischa gewoon een ordinaire moordenaar? Als hij inderdaad Lydia vermoord zou hebben dan was het makkelijk geweest en zal iedere lezer vinden dat hij een ordinaire moordenaar is. Maar nu hij een jongen van 17 jaar heeft vermoord waar geen greintje fatsoen inzat, zit je als lezer in dubio, ook al is moord niet goed te keuren.Het gevaar van een dun boekje kan hem zitten in de oppervlakkigheid, waardoor het saai wordt en waardoor je als lezer geen betrokkenheid voelt bij de personages. Dit is in dit boekje zeker niet het geval, ik denk juist, omdat het boekje dun is gebleven dat het daardoor boeiend bleef. Niet teveel poespas eromheen, gewoon een duidelijk verhaal. Ik zou dit boekje wel aanraden aan medescholieren om te lezen. Het is namelijk een boekje dat niet te ingewikkeld is om te lezen is en het blijft boeien. Maar ik zou ze van tevoren wel attenderen op de twee verhaallijnen omdat dit het lezen vergemakkelijkt. 

​

​

Mening Karel ende Elegast

Onbekend

​

Ik zag er enorm tegenop om dit boekje te lezen. Maar achteraf viel het enorm mee. Ondanks dat het een middeleeuws verhaal was was het toch wel leuk om te lezen. Er gebeurt veel en op een bepaalde manier ontstaat er een soort nieuwsgierigheid over hoe het verhaal zich ontwikkeld. Het verhaal is op dichterlijke wijze geschreven, maar dit stoorde mij niet. Ook was het taalgebruik makkelijk en zijn de gebeurtenissen duidelijk beschreven. Dat dit verhaal op chronologische volgorde geschreven is ervaar ik als zeer prettig. Het stoorde mij niet echt dat het verhaal niet realistisch overkwam. Het verhaal heeft een duidelijk begin en een duidelijk eind. Het verhaal begint direct en de schrijver maakt de lezer gelijk nieuwsgierig door te schrijven dat hij een mooi en waargebeurd verhaal gaat vertellen. Het is geen boekje dat ik voor mijn ontspanning zou lezen. Maar voor een middeleeuws verhaal vond ik het wel oké. 

​

Mening Het bittere kruid

Marga Minco

​

Mijn eerste reactie was dat ik het vond tegenvallen. Ik had meer van het boek verwacht, zeker omdat het zo vaak gelezen wordt. Ik verwachte een boek dat snel leest met niet al te veel flashbacks. Een boek waar de emoties van de hoofdfiguren sterk aanwezig zouden zijn. Deze verwachtingen kwamen voor een deel uit. Het is inderdaad een boek dat snel leest, met niet al te lange zinnen en geen moeilijke woorden. Verder vond ik het verhaal nogal emotieloos geschreven. Het  boek was naar mijn mening heel zakelijk en vooral op de feiten gericht geschreven, bijna zonder emoties bij de personages en met weinig details. Ik kreeg tijdens het lezen van dit boekje een beetje het idee dat het losse flarden van herinneringen zijn uit het verleden van de schrijfster. Hierdoor had ik moeite om mij in te leven in de personages, waardoor het voor mij weinig leesplezier gaf en ik af en toe moeite had te beseffen wat voor een afschuwelijke tijd de schrijfster beschrijft. Ook switchte het heel snel over van de ene plaats naar de andere plaats in Nederland, waardoor ik uit het verhaal gehaald werd. Door het weglaten van details miste je een beetje het waarom en hoe. Bijvoorbeeld, wanneer ze met haar broer en schoonzus met de trein naar Utrecht gaan. Ze kunnen daar onderduiken. Lotte, de vrouw van haar broer wordt opgepakt en Dave besluit zich bij zijn vrouw aan te sluiten. Wanneer de ik persoon dan alleen in Utrecht aankomt, weet de man er van af maar krijgt ze te horen dat ze daar niet kan blijven omdat er geen plek is en dan gaat ze naar Amsterdam. Waarom zijn ze in eerste instantie dan naar Utrecht gegaan? Je zou denken dat ze naar Utrecht gingen omdat ze daar konden onderduiken maar dat blijkt dus niet het geval. Het slot vond ik wel bevredigend, het was een gesloten einde en daar houd ik van. Het is een einde dat bij het boek past. Door het einde weten we dat al haar familieleden, vader, moeder, broer, zus en schoonzus de oorlog niet overleefd hebben maar de ik persoon wel. Ze is weer vrij om te gaan en staan waar ze wil, maar zal het verleden altijd met zich meedragen. Dit boekje beschrijft, anders dan de meeste boeken over de tweede wereld oorlog, niet zozeer de deportatie en de gruwelijkheden van het leven in de strafkampen, maar meer hoe uiteindelijk één familielid overblijft nadat zij al haar dierbaren één voor één opgepakt ziet worden. Het is het verhaal van vele Joden die de tweede wereldoorlog hebben meegemaakt. Ik denk dat wat eerst een plus punt leek, namelijk de dikte van het boekje, uiteindelijk juist tegenovergesteld uitwerkte. Doordat het zo een dun boekje is, is er weinig plek voor emotie en diepgang in de personages en wordt er snel over bepaalde gebeurtenissen heengeschreven.

​

​

​

​